#109 Larry secret- Rozdział III

<<<Rozdział I>>>

<<<Rozdział II>>>
___________________________________

 

- Skąd niby masz pewność, że jesteśmy na miejsc…- szatyn nie dokończył, bo usłyszał wystrzał. Tak, właśnie. Ten wystrzał, który słyszał w kolejce. Wystrzał z pistoletu.

Przerażony Loczek rzucił się Louisowi na szyję. Gdyby Louis nie był teraz tak przerażony, pewnie zaczął by skakać za radości. Chwila… może to przyśpieszone bicie serca nie jest wcale ze strachu?

Z trudem odciągnął wzrok od malinowych ust Hazzy i przytulił przestraszonego misiaka.

- Cii, będzie dobrze- bawił się jego lokami. One są taki… cudownie nieprofesjonalnie ułożone, takie miękkie w dotyku, takie…

- Louis! My zginiemy!- biadolił chłopak.

- Nie zginiemy, bo jesteśmy bezpieczni. Oni… nie mają szans, żeby nas tu znaleźć- to oczywiście było kłamstwo i szatyn dobrze o tym wiedział. Wystarczy godzina, żeby ich namierzyli. To może być ostatnio godzina jego życia… Ostatnia godzina ich życia. Ten fakt sprawił, że szatynowi podskoczyło serce do gardła. Zrobi wszystko… Zrobi wszystko, aby uchronić tego małego, przerażonego lokowanego od zbyt szybkiej śmierci. Nawet, jeśli będzie musiał przypłacić za to życiem. Zdecydowanie musiał zrobić plan. Plan ucieczki… ich wspólnej ucieczki, ale mimo wszystko szczerze wątpi, że on się uda. A wtedy jeden z nich będzie musiał się poświęcić. I będzie to Louis, on to wiedział od początku.

- Hej, Tommo- Hazza zachichotał. Według starszego był to najpiękniejszy chichot świata- taki delikatny, ale śmiały. Dobrze, że go teraz słyszy. Potem może być za późno.- Coś się tak zamyślił?

 

- Chyba… Po prostu jestem głodny- skłamał. Nie mógł mu tego powiedzieć. Jeszcze nie teraz.

- Okej, to otwórz plecak i wyjmij z niego puszkę z konfiturą- powiedział brunet. W zasadzie Tomlinson nie był aż taki głodny, ale już teraz nie mógł się wycofać. Westchnął więc i zjadł puszkę. Właściwie to czuł nieznaczną ulgę. Minęło już sporo czasu, może jednak będą żyć? Ten fakt sprawił, że na twarzy chłopaka zagościł uśmiech. Przysiadł więc się bliżej Stylesa i zaproponował:

- Pogramy w skojarzenia?

- Oki, ty zaczynasz- zgodził się młodszy. Czuł się przy boku starszego taki… bezpieczny.

- Hmm… Rower.

- Koło.

- Diabelski Młyn.

- Dom strachów.

- Eee…- Louis musiał zebrać myśli. Doskonale pamiętał dom strachów z dzieciństwa. Wszystkie dzieci zbierały się pod wejściem, ale nikt nie chciał ich wpuścić. Pewnego dnia niewielka grupa dzieciaków postanowiła urządzić nocną eskapadę, aby wejść do środka. Nie obchodziło ich, że są za mali, ani że komuś może się coś stać. Z początku Louis nie chciał z nimi iść. Dopiero jak jeden z nich, Calum, powiedział, że jest tchórzem, zdecydował się pójść. Przecież to nic złego?

Wspomnienia powróciły. Zebrali się wszyscy przed drzwiami. Calum wyciął dziurę w drzwiach i wpakowali się do środka. Z początku było zabawnie. Wsiedliśmy do wagonika. Wagonika… linowego. Bardzo przypominał ten, którym dzisiaj jechał z Harrym. Śmiali się, bo co rusz zza rogu wyskakiwało jakieś straszydło. Jednak potem… w coś uderzyli. Było ciemno, więc szatyn nie widział za dużo. Usłyszał huk. A raczej strzał… z pistoletu- Louis przełknął ślinę, gdy zdał sobie z tego sprawę. A potem krzyk Caluma. Sam on poczuł okropny ból w okolicach skroni, a potem zemdlał. Gdy odzyskał przytomność, był tam sam. W domu strachów. Słyszał dziwne jęki, trzaski i szelesty. To nie było normalne. I wtedy- Louis zjeżył się.- O nie! Pamiętał bardzo dokładnie rozmowę jakiś 2 facetów.

- Ej, Ash! To wszyscy?

- Tak, reszta dzieciaków zwiała- splunął na ziemię.- A Luke’a gdzie poniosło?

- Łamaga, pewnie zwiał- stwierdził ten pierwszy.- Nigdy nie nadawał się do naszego gangu.

- Spokojnie, Mike, spierzemy go przy najbliższej okazji- to był Ash.- Trzeba czasu. Te dzieciaki były głupie, przychodząc tu w środku nocy- rechotał.

Tommo dokładnie pamiętał, jak włos jeżył mu się na głowie. Dokładnie wiedział wtedy, że jeśli ktoś by go tu znalazł, zginąłby na miejscu. Wstrzymał więc oddech, kiedy Ash i Mike przechodzili koło niego. I… nie zauważyli go. Było ciemno. Wyszli z domu strachów, a Louis popędził do domu. Następnego dnia okazało się, że Calum zaginął. Szatyn za wszelką cenę chciał się pobyć tych wspomnień. Czuł się winny, tym bardziej, że nikomu nie powiedział. Bał się. A teraz te wspomnienia powróciły.

- Hej, BooBear!- machał mu Harry ręką przed oczyma. Louis wstał i zorientował się, że leży na ziemi. Loczek pomógł mu wstać, a potem stwierdził:

- Jesteś dziwnie blady. Coś się stało?

- Ta… to znaczy nie- poprawił się Tomlinson Ostatnie, czego chciał, to opowiadanie Stylesowi tej historii. Od razy by zaczął panikować.

- Weź, powiedz mi. Proszę?- zrobił najsłodsze oczka, jakie szatyn miał okazję ujrzeć. I już niedługo… Może ich nie ujrzeć już nigdy. Nie mógł im tak po prostu odmówić.

- Bo ja chyba wiem kim są te bandzio…- nie dokończył. Usłyszał wystrzał z pistoletu. Podskoczył i natychmiast ukrył Hazzę za sobą.

- Harry- szepnął do przerażonego chłopaka. Musisz uciekać. Kiedy dam ci sygnał, pobiegniesz tym korytarzem… To twoja ostatnia szansa.

- A ty?- niemalże krzyknął, więc starszy musiał zasłonić mu buzię ręką.

- A ja cię dogonię. Przynajmniej się postaram. Błagam cię, jak dam ci znak, po prostu uciekaj. Zaufaj mi.

Usłyszeli trzask. Tuż koło nich. Zaraz po nim kroki. Louis tylko popchnął bruneta w stronę korytarza, a sam schował się za kamieniem. Jeśli uciekł by z loczkiem, na pewno by ich znaleźli.

- Haha, głupce- śmiał się chłopak. Tommo od razu rozpoznał go- to był Ashton. Od razu zrobiło mu się gorąco i miał trudności z oddychaniem. Nie mylił się. To ta sama ekipa bandziorów. Tylko teraz wydaje mu się… nie widzi dokładnie, tylko zarysy postaci… Że jest ich więcej.

***

 

Tadaaa! Oto 3 rozdzialik :)
Mam dla was parę reform, bo jak wiecie, są wakacje,
a ja już jutro wieczorkiem wyjeżdżam na prawie 3 tyg, do Francji i, jak się pewnie domyślacie, neta
nie będzie :///

Zrobię tak, że jutro wstawię wam jeszcze jakiegoś mega pościka, a potem zaplanuję wam
2 posty, żeby opublikowały się same
 (nie próbowałam jeszcze tej opcji, więc nie wiem, czy to wypali)

Także gdyby coś się stało, to nie będę miała kompletnego pojęcia o tym i
na świeżo z newsami też nie :///
(nie żeby ktokolwiek czytał tego bloga)

Wracam 26.07 lub 28.07.

Tak, nie będzie mnie na Reaching Stars w Multikinie, nadal ubolewam.
(chociaż kto wie, to pewnie i tak jakieś tandetne gówno wymyślone przez Multikino dla hajsu)
Dla zainteresowanych- *klik*

Nom, to na tyle, bye ;)

 

Agawa♥ xx